TRUNCANDI cadavera mos saevus

TRUNCANDI cadavera mos saevus

apud veteres Scriptores passim obvius est, uti vidim us supra, ubi de Lacerandi, Secandi, Trahendi more, item in voce Cadaver, et ubi de Caedis expiatione apud priscos usitatâ. Apud Persas inprimis frequens, uti discimus ex Diodoro Sic. l. 17. c. 69. Iustino, l. 11. c. 14. Curtio, l. 3. c. 5. Seneca, de Ira, l. 3. c. 20. Ammiano Marcellin. l. 30. c. 27. Aliis. Verbi vim exprimit Philoxenus, Gloss. Truncat. ἀκροτομεῖ, κολοβοῖ: origo est a τρύω, tero, conficio; τρύχω, alttero, concido. Unde truncus, proprie ac primo de arbore resecta; indeque quem stipitem acernum Propertius, l. 4. El. 2. stipitem infelicem, Minucius Fel. Octavio, Gentilium scil. antiquissimorum σέβασμα, truncum appellat Arnob. l. 1. deinde etiam de alio corpore. Iul. Caes. Scaliger, Exercitat. 140. Stipes, ubi truncantur, truncus est, Cadaver Poeta abscissô capite truncum appellavit. Veteres lignatores, amputatis ramis, ab sese relictum dicebant truncum. Et quidem praecipue trunci dicuntur cadavera, quibus capita abscissa. Statius, l. 12. Thebaid. v. 33.

At circum informes truncos miserabile surgit.

Certamen, qui iusta ferant ——

Ubi insormes trunci sunt, demptis capitibus non agnoscendi, Hine detruncare simpliciter sequioris aevi Scriptoribus, capite spoliare designat. Vide ad Historicos Recuperatae Palaestinae olim a Iac. Bongarsio collectos. Quia vero truncus, ut dictum, stipes est accisus, hinc stipiti, ad quem rei alligantur, trunci nomen est in Char ta Rudolfi I. Furcas seu Patibula, truncos et tormenta alia — publice erigenda, in Metropoli Salisburg. Tom. 1. p. 390. et 394. Vide supra ubi de Cippo, item in voce Lignum, ex Trunco arboris cymbam primus ex truxit Usous, Hypsuranii frater, aususque est sic ἐς θάλαςςαν ἐμβῆναι, mare ingredi, ortâ inter illos discordiâ, apud Euseb. Praepar. l. 1. verba sunt Sanchuniathonis, qui Hypsuranium hunc Tyri habitâsse, addit, Unde Tibullus, l. 1. El. 7. v. 20.

Prima ratem ventis credere docta Tyros.

Verum Tyrum tum nondum conditam adeoque illi Phonicicae navigationis primordia immerito tribui, iis maxime temporibus, quibus tota Phoeniciae ora Sidoniorum nomine celebrabatur, docet Ioh. Marschamus, Canone Chron. Saeculo XI.Apud Auctores Eccles: vero truncus vocatur, quod γαξοφυλάκιον in Euangelica Historia dicitur, arcella nimirum Fidelium eleemosynis recipiendis destipata: forte quia ex truncis arborum primitus fierent. Sed et truncus aut lapis cavus, ubi aqua, unde sacra lavantur, effunditur, in aedibus sacris memoratur Gilleberto Episc. Lunic. de usu Eccl. Vide Car. du Fresne, Glossar. Diminut. trunculus est, unde ungulae et trunculi suum, apud Celsum, l. 2. c. 22. de pedibu recisis, Salmas. ad Solin. p. 219. Graeci ἄκρεα, item, ἀκροκώλια, Vegetius acrones quoque vocat. Quô sensu et trunci occurrunt, apud Moreti Auctorem,

Non illi suspensa focum carnaria iuxta,

Durati sale terga suis, truncique vocabant etc.

Vide Casp. Barthium, Animadversion. Papinianis, l. 4. Sylv. 9. v. 34. et plura hac de voce, apud eundem, ad Theb. l. 5. v. 236.